|
1 Assiduum votum vigilque studium semper in eo fuit
custodire inter filios vinculum unitatis, ut quos idem spiritus
traxerat,idemque genuerat pater, unius matris gremio pacifice foverentur.
2 Uniri volebat maiores minoribus, germano affectu
coniungi sapientes simplicibus, longinquos longinquis amoris glutino
copulari.
- 3 Moralem parabolam semel proposuit, instructionem non
modicam continentem:
« Ecce, ait, «
fiat omnium religiosorum qui in Ecclesia sunt, unum capitulum generale!
4 Quoniam
igitur adsunt litterati et qui sine litteris sunt, scientes et qui sine
scientia Deo placere sciunt, uni sapientum unique simplicium sermo indicitur.
5 Deliberat
sapiens, nam sapiens est, et cogitat intra se: .Non est hic ostentandae
scientiae locus, ubi sunt perfecti scientia, nec me inter subti- lissimos
dicentem subtilia reddere decet curiositate notabilem.
6 Simpliciter loqui
forsitan fructuosius erit.
7 Illucet
statuta dies, congregantur in unum congregationes sanctorum, sitiunt audire
sermonem.
8 Procedit
sapiens sacco vestitus i et cinere ad.spersus ca put, et mirantibus
cunctis,facto plus praedicans, abbreviat verba:
9 « Magna, inquit, « promisimus, maiora promissa sunt, servemus haec,
suspiremus ad illa. Voluptas brevis, poena perpetua, modica passio, gloria
infinita. Multorum vocatio, paucorum electio, omnim retributio.
10 Erumpunt in
lacrimasl auditorum corda compunctam, vereque sapientem venerantur ut
sanctum.
-11 .Haeccine,
ait simplex in corde suo: „Totum mihi praeripuit sapiens, quidquid facere vel
dicere statui. Sed novi quid faciam.
12 Scio quosdam
versus de psalmis; geram ego sapientis morem, postquam ille simplicis morem
gessit.
13 Advenit
crastina sessio, surgit simplex, psalmum proponit in themate.
14 Divino
igitur afflatus Spiritu, tam ferventer , subtiliter, dulciter ex inspirato
Dei dono perorat, ut omnes repleti stupore vere dicant: „Cum simplicibus
sermocinatio eius”.
1 Hanc moralem
parabolam, quam sic proponebat, sic exponebat vir Dei:
2
«Religio", inquit, « nostra coetus praegrandis est; et quasi synodus
generalis; quae ex omni parte mundi sub una forma vivendi convenit.
3 In hac
sapientes quae simplicium sunt ad suum commodum trahunt, cum vident idiotas
igneo vigore caelestia quaerere, et indoctos per hominems, per Spiritum
spiritualia saperet.
4 In hac etiam
simplices quae ad sapientes pertinent in suum fructum convertunt, cum ad
eadem secum humiliatos vident praeclaros viros, qui possent ubique in saeculo
vivere gloriosi.
5 Hinc ",
ait, « relucet beatae huius familiae pulchritudo, cuius multiformis ornatus
patrifamilias non modicum placet ".
|
191.
1Jego usilnym pragnieniem i czujną troską było
zawsze staranie się o jedność wśród
synów, iżby ci, których powołał ten sam duch; i zrodził ten sam ojciec, chowali się spokojnie na łonie jednej matki.
2Chciał
zjednoczyć braci wyższego stanu z braćmi stanu niższego, połączyć braterskim uczuciem mądrych z prostymi,
zespolić klejem miłości dalekich z dalekimi.
3Jednego razu opowiedział przypowieść,
zawierającą niemało pouczenia.
Mówił: „Oto odbywa się
kapituła generalna wszystkich zakonników,
jacy są w Kościele!
4Ponieważ są na niej uczeni i nieuczeni, wykształceni i tacy, co bez wykształcenia umieją
podobać się Bogu, dlatego wyznaczają
przemówienie jednemu z mędrców i jednemu z prostaczków.
5Mędrzec, ponieważ jest mądry, rozważa i myśli w
sobie: ,,Tu, gdzie jest tylu
doskonałych uczonych, nie ma miejsca na okazywanie swej wiedzy i nie wypada mi silić się na
subtelności wobec tych najbystrzejszych
słuchaczy.
6Chyba o wiele korzystniej będzie mówić po prostu."
7 Nadchodzi ustalony dzień, zbierają się razem
wspólnoty świętych, pragną słyszeć
mowę. 8Wychodzi mędrzec odziany w worek i z głową posypaną
popiołem. Wszyscy się dziwią. A on więcej każąc czynem niż słowem, mówi krótko: 9„Przyrzekliśmy
wielkie rzeczy, większe zostały nam
przyrzeczone, zachowajmy te, wzdychajmy do tamtych, rozkosz krótka,
kara wiekuista, małe cierpienie, chwała nieskończona, wielu wezwanych, mało wybranych, wszystkim
odpłata."
10 Skruszone serca słuchaczy tryskają łzami i prawdziwie uwielbiają
mędrca jak świętego.
11A prostaczek mówi w swym sercu: „Co będzie?
Mędrzec wszystko mi wyrwał, co
postanowiłem zrobić czy powiedzieć. Ale wiem, co uczynię.
12Znam niektóre wersety z psalmów, postąpię więc
zwyczajem mędrca, po tym, jak on
postąpił zwyczajem prostaczka."
13Nadchodzi sesja w dniu następnym, prostaczek wstaje, podaje psalm jako
temat.
14A że wionie nań Duch Boży, przeto natchniony darem Boga przemawia tak żarliwie, wnikliwie
i słodko, że wszyscy wpadają w zdumienie l prawdziwie mówią: „Z prostymi mowa jego" (Prz 3,32).
192.
1 Mąż
Boży tak wykładał moralny sens opowiedzianej przez siebie przypowieści:
2 „Zakon nasz jest zgromadzeniem bardzo licznym, jakby synod generalny, zbierający uczestników ze
wszystkich stron .świata,
kierujących się tym samym sposobem życia.
3 W nim mędrcy przyswajają sobie cechy prostaczków, widząc, jak nieuki z ognistym zapałem szukają królestwa niebieskiego i ludzie
niewykształceni „przez człowieka"
przy pomocy Ducha rozumieją sprawy duchowe.
4 W nim też prostaczkowie obracają na swoją
korzyść to, co należy do mędrców, skoro na
tymże zebraniu widzą razem z sobą pokorę sławnych mężów, którzy na świecie mogliby żyć w sławie.
5 Tu właśnie pokazuje się wspaniałość tej świętej rodziny, której wielorakie
piękno niemało podoba się Ojcu
rodziny."
|
[JP1]CAPITOLO CXLIV
SUA PREMURA PER L'
UNIONE TRA I FIGLI.UNA PARABOLA A QUESTO RIGUARDO
191. Fu suo desiderio costante e vigile premura mantenere
tra i figli il vincolo dell'unità, in modo che vivessero concordi nel
grembo di una sola madre quelli che erano stati attratti dallo stesso
spirito e generati dallo stesso padre. Voleva che si fondessero maggiori e
minori, che i dotti si legassero con affetto fraterno ai semplici, che i
religiosi pur lontani tra loro si sentissero uniti dal cemento dell'amore.
Una volta raccontò loro questa parabola ricca di
significato. « Ecco, supponiamo che si faccia un Capitolo generale di tutti i
religiosi che sono nella Chiesa ! Poiché vi sono dotti e ignoranti, sapienti ed
altri che sanno piacere a Dio, pur essendo senza cultura, viene
incaricato a parlare uno dei sapienti e uno dei semplici».
Il sapiente riflette--non per niente è dotto!--e pensa
tra sé: « Non è questo il luogo di fare sfoggio di dottrina, perché vi sono
qui luminari di scienza, e neppure farmi notare per ricercatezza nell'esporre
cose sottili fra persone di ingegno sottilissimo. Forse sarà più fruttuoso
parlare con semplicità».
Arriva il giorno fissato e si radunano insieme tutte
le comunità dei santi assetate di udire il discorso. Avanza il sapiente vestito
di sacco, la testa cosparsa di cenere e, con meraviglia di tutti,
predicando più con l'atteggiamento, dice brevemente: « Abbiamo promesso grandi
cose, maggiori sono promesse a noi; osserviamo quelle ed aspiriamo a queste. Il
piacere è breve, la pena eterna, piccola la sofferenza, infinita la gloria.
Molti i chiamati, pochi gli eletti, ma tutti avranno la retribuzione!».
Scoppiano in lacrime gli ascoltatori col cuore compunto e venerano come santo quel vero
sapiente.
«Ecco--esclama in cuor suo il semplice--questo sapiente
mi ha portato via tutto ciò che avevo stabilito di fare e di dire. Ma so io
cosa fare. Conosco alcuni versetti dei salmi. Farò io la parte del
sapiente, giacché lui ha fatto quella del semplice ». Giunge la sessione del
giorno dopo, il frate semplice si alza a parlare e propone come tema un salmo.
E, infervorato dallo Spirito di Dio, parla con tanto calore, acume e dolcezza,
seguendo il dono dell'ispirazione celeste, che tutti sono pieni di stupore ed
esclamano giustamente: «Con i semplici parla il Signore ».
[JP2]192. Dopo aver esposto la parabola, l'uomo di Dio la commentava così: «La
grande assemblea è il nostro Ordine, quasi un sinodo generale che si raccoglie
da ogni parte del mondo sotto una sola norma di vita. In questo i sapienti
traggono a loro vantaggio le qualità proprie dei semplici, perché vedono
persone senza cultura cercare con ardore le cose celesti e, pur senza
istruzione umana, raggiungere per mezzo dello Spirito la conoscenza delle
realtà spirituali.
«In questo Ordine anche i semplici traggono profitto da
ciò che è proprio dei sapienti, quando vedono umiliarsi con loro allo stesso
modo uomini illustri, che potrebbero vivere carichi di onori in questo mondo.
Da qui -- concluse -- risalta la bellezza di questa beata famiglia, che per le
sue molteplici qualità forma la gioia del padre di famiglia».
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz